Verlies en rouw

Voor het allermooiste en liefste als een baby overlijdt…

Verlies & rouw

Opeens staat de wereld stil…
Toekomstdromen voor de komst van jullie baby, het opgroeien van jullie kindje… het wordt ruw verstoord. Misschien moeten jullie besluiten de zwangerschap af te breken of de behandeling te stoppen van een baby die niet verder kán leven. Misschien is jullie kindje levenloos geboren. Misschien…

En toch, naast al het verdriet is er ook de onvoorwaardelijke liefde en trots. Opeens moet je nadenken over allerlei dingen waar je nooit over hebt nagedacht, een uitvaart regelen. Dingen waar je niet over wílt nadenken, maar het moet. En dan moet het een afscheid zijn dat goed is.

Afscheid nemen

Het overlijden van de baby tijdens de zwangerschap (doodgeboorte of stilgeboorte), bij de geboorte zelf of kort daarna is een van de meest stressvolle gebeurtenissen in iemands leven. Verpletterend, hoe ga je verder en wat nu?

Gelukkig is er de laatste jaren steeds meer aandacht voor rouw en omgaan met verlies na het overlijden van een baby. Verloskundigen en verpleegkundigen helpen jullie met het maken van tastbare herinneringen, zoals afdrukjes van de handjes en voetjes, een haarlokje en het maken van foto’s. De zoekterm ‘foto’s laten maken overleden kind’ levert veel organisaties op die een (kosteloze) reportage maken. Zij ondersteunen door mee te helpen bij het wassen en kleden en door er te zijn voor al jullie vragen over de praktische zorg. Alle liefdevolle zorg die je heel je leven aan het kindje had willen geven.

Omgaan met rouw

Door het overlijden van mijn ongeboren zoon Jonas (in de 37e week van de zwangerschap) werd ik me ervan bewust dat het van enorm belang is om de grootst mogelijke aandacht te besteden aan de zorg voor de overleden baby.  Soms ontmoette ik mensen die mij probeerden te troosten, mijn pijn te verzachten of niet begrepen. Een aantal opperde dat de rouw niet zo erg moest zijn, omdat hij een foetus was, een doodgeboren baby. Ik hem niet gekend had, hij overleed in mijn buik. Er waren zelfs mensen die zijn overlijden een miskraam noemde. Anderen vroegen zich af hoe het met mijn rouwverwerking ging én of ik het al een plekje had gegeven. Hoewel de bedoeling waarschijnlijk goed bedoeld was, reageerde ik boos en had ik weken last van zo’n opmerking. Ik heb het liever over hoe alles wat gebeurd is, nu Jonas verweven is met mijn leven.

Tijdens mijn opleiding tot rouw- en verliesbegeleider deed ik onderzoek naar de rouw na perinatale sterfte (babysterfte na de 22e week van de zwangerschap en voor de 28e dag na de geboorte). Ik ontdekte dat drie tot vier jaar na het overlijden een deel van de ouders nog actief rouwt. Dat uit zich in wanhoop, angst en moeite met leven. Een kwart van de ouders  wordt zelfs depressief. Dan kan je spreken van traumatische rouw.

Blijf hier niet in hangen, je bent de enige niet.  Als je je hierin herkent, dan raad ik je aan professionele hulp te zoeken, bv. bij een rouwbegeleider.

Verschil tussen partners

Opmerkelijk is het verschil in rouw tussen vaders en moeders. Als de baby langer leeft na de bevalling, neemt de  rouwbeleving bij vaders toe. De rouwbeleving van moeders is echter niet afhankelijk van het moment van overlijden. Of de baby nu tijdens de zwangerschap, bij de geboorte of dagen na de geboorte overlijdt, moeders rouwen evenveel. Dat veroorzaakt vaak een groot verschil in rouw, en dat kan tot onbegrip of ergernis leiden.

Tips voor samen rouwen

Mijn advies is om samen voor de baby te zorgen in de korte tijd die jullie samen hebben. Bespreek je emoties met de ander, ook al denk je dat het de ander pijn doet. Kies daarom zorgvuldig uit wie er langskomt, want de tijd met jullie kind is kort en kostbaar. Maak ook foto’s en filmpjes van jullie en de baby, al kan dit vreemd overkomen. Zo maak je herinneringen voor later. Het is belangrijk om samen te kunnen rouwen maar ook om te erkennen van elkaar dat je dat elk op je eigen manier doet. De één stort zich op het werk, de ander blijft thuis en wil niets… Alles is goed en de liefde is even groot.