In september had ik een ongelooflijke knoop in mijn buik. Ik vertel je er alles over. Het bekende deuntje van nieuwe-sterrenkindje-mail rinkelde. In het telefoongesprek, bleek dat ouders al opgenomen waren in het ziekenhuis voor de bevalling van hun overleden zoontje. Tijdens ons gesprek liepen zorgverleners hun ziekenhuiskamer in en uit. Het is nooit de ideale situatie om over de uitvaart van je ongeboren baby na te denken, maar deze was verre weg van ideaal.
Ik zou hun op de hoogte houden van het naaiproces in de app. Ik vroeg in de app: heb je een mooie doek voor hem of kleertjes? Vol trots appte zij mij een foto van zijn kledingsetje maat 50, liefdevol en zorgvuldig uitgezocht. Het perfecte setje voor een baby rond uitgerekende datum, niet voor een baby die 10 weken te vroeg komt. Met mijn antwoord nam ik hun allerlaatste toekomstdroom van hun zoontje af! Hun baby in het te schattige babypakje met pinguins en cognackleurige slofjes.
Wat heb ik mij slecht gevoeld! Moeder vertelde dat de verpleegkundige altijd wel iets proberen met kleding. Voorzichtig vertelde ik haar dat je kledingsetje maat 50 is voor baby’s van ongeveer 50 centimeter. Je kan altijd mouwtjes omslaan en soms ook de boordjes van de broekspijpjes. Hun baby was geschat op een lengte van 38 centimeter. De mouwen en pijpen zijn veel te lang, maar is de kleding ook nog eens veel te breed. Of maatje 50 bij een kindje van 38 centimeter er comfortabel en fraai uit ziet …. Ik denk het niet! Ik gun ouders prachtige foto’s waar je hun baby’tje goed op kan zien, in plaats van een klein hummeltje dat bijna verdwijnt in zijn/haar kleertjes.
Na het avondeten dook ik achter de naaimachine om een kledingsetje te maken, s avonds opgehaald door haar tante. De volgende dag appte de verloskundige een dikke-dank-je-wel dat ik tóch ook begon over de juiste maat ….
