In september heb ik een ongelooflijke knoop in mijn buik. Ik vertel je er alles over. Het bekende deuntje van nieuwe-sterrenkindje-mail rinkelt. In het telefoongesprek, blijkt dat ouders al opgenomen zijn in het ziekenhuis voor de bevalling van hun overleden zoontje. Tijdens ons gesprek lopen zorgverleners hun ziekenhuiskamer in en uit. Het is nooit de ideale situatie om over de uitvaart van je ongeboren baby na te denken, maar deze was verre weg van ideaal.
Ik hou hun op de hoogte van het naaiproces van het mandje in de app. Ik vroeg in de app: Heb je een mooie doek of kleertjes voor jullie zoontje? Vol trots appt moeder een foto van zijn kledingsetje maat 50, liefdevol en zorgvuldig uitgezocht. Het perfecte setje voor een baby rond uitgerekende datum, niet voor een baby die 10 weken te vroeg komt. Met mijn antwoord neem ik hun allerlaatste toekomstdroom van hun zoontje af! Hun baby in het te schattige babypakje met pinguins en cognackleurige slofjes.
Wat voel ik mij slecht!! Moeder verteld dat de verpleegkundigen altijd wel iets proberen met kleding. Voorzichtig verteld ik haar dat je kledingsetje maat 50 is voor baby’s van ongeveer 50 centimeter. Je kan altijd mouwtjes omslaan en soms ook de boordjes van de broekspijpjes. Hun baby heeft een geschatte lengte van 38 centimeter. De mouwen en pijpen zijn veel te lang, maar is de kleding ook nog eens veel te breed. Of maatje 50 bij een kindje van 38 centimeter er comfortabel en fraai uit ziet …. Ik denk het niet! Ik gun ouders prachtige foto’s waar je hun baby’tje goed op kan zien, in plaats van een klein hummeltje dat bijna verdwijnt in zijn/haar kleertjes.
Na het avondeten duik ik achter de naaimachine om een kledingsetje te maken, s avonds wordt het kledingsetje opgehaald door haar tante. De volgende dag appt de verloskundige een dikke-dank-je-wel dat ik tóch ook begon over de juiste maat ….
