Laatst stelde een vader deze vraag! Een vraag die vroeg om een reflectie op mijn eigen rouwen. Hoe had ik Jonas verweven, zodat hij onderdeel is en blijft van mijn leven en gezin?
Ik had geen routekaart, geen lijst met ingrediënten, geen voorbeeld én nog geen studieboeken over rouw. Je beschrijf mijn rouwen het beste als het ongetraind lopen van een flinke bergetappe met flinke hindernissen. Ik ga op pad vol rauwe rouw, snel overprikkelt en een kort lontje. Ik struikel, glij naar beneden, strompel met blauwe plekken en schrammen weer omhoog. Glij weer uit, krabbel weer omhoog, rol weer een stuk omhoog, krabbel weer stukje verder. Blijf hangen in een bramenstruik, stoot mijn voet tegen een rotsblok. Iemand rukt onverwacht ergens onderweg de pleisters van de wond in mijn moederhart.
Onderweg leer ik mijn hulpbronnen kennen; wat en wie helpt om weer stappen te kunnen nemen. Zo kwam ik bovenaan de eerste berg, om vervolgens weer keihard naar beneden te denderen. Onderaan in de puinhoop. Er overheen, doorheen of onderdoor is geen optie. Ik leerde dat het negeren van (mijn liefde voor) Jonas, zich uitte in onredelijke boosheid. De momenten waarop ik keihard van die berg afglij. Waarom vertel ik niet aan anderen dat ik zijn moeder ben? Was hun korte shock of pijn, van groter belang dan mijn eigen rauwe rouw?
Ik vertel dat ik de moeder ben van Jonas! Over mijn toekomstdromen, over mijn nieuwsgierigheid naar hoe hij zou zijn. Hoe trots ik op mijn kleine mannetje ben. Precies dat, wat bijna iedere zwangere en/of kersverse moeder vertelt. Met zijn overlijden, stopte mijn houden van niet …
Hoe vaak ik ook viel, ik beland niet meer op de bodem van de puinhoop in die donkere afgrond. Én de weg naar boven (of vooruit) ging steeds sneller.
Ik pak mijn leven weer op, verander van koers en leer leven metzonder Jonas. Ook in het leven van zijn jongere zus en broer neemt Jonas zijn eigen wijze plekje ingenomen! Niet als een puber, zoals grote neef en zoon van vriendinnetje, precies zoals hij is: een baby!
